Egon Gussé
26/12/2007
"Onderzoeksjournalist Bob Drogin vertelt het verhaal van Curveball, de Irakees die Washington op het verkeerde been zette:Straffer nog dan de 'aluminium buizen' en het 'uranium uit Niger' was het verhaal van de mobiele laboratoria in Irak waar biologische wapens werden geproduceerd. Voor de regering-Bush was dat in 2003 voldoende bewijs om Irak binnen te vallen. Maar de informatie bleek afkomstig van een fantast en dronkelap. 'De grootste mislukking van de Amerikaanse inlichtingendiensten', zegt onderzoeksjournalist Bob Drogin, die een boek schreef over de Irakees met de codenaam Curveball." (A. Erkul, De Morgen, 22/10/2007)
Dit is het eerste deel van mijn "drieluik" over leugens en manipulatie. Michael Parenti sluit zijn lezing met een rake oneliner af. Na een ?scheldtirade? aan het adres van de - volgens hem - imperialistische Amerikaanse regering, stelt hij zijn publiek gerust met de woorden ?reality is radical?. Volgens hem spreekt dit in het voordeel van de critici. Wie, zoals de Amerikaanse overheid, leugens produceert zal die steeds moeten verdoezelen. Door de omvang van de leugens is het echter zo goed als onmogelijk om ze verborgen te houden. Hoezeer je het discours ook beheerst, wanneer het niet strookt met de realiteit wordt de massa sowieso kritisch. Critici krijgen daardoor het wapen van de realiteit aan hun zijde. Dit wordt treffend geïllustreerd in een fragment uit een artikel over Amerikaanse deserteurs in Canada:
"Philip (Mc Dowell) is universitair geschoold, sergeant van het 1ste cavalerie, een kei in communicatie. Hij is een modelrekruut, die na 11 september gezworen heeft zijn land te dienen. Hij neemt dienst in het leger na zijn studie in oktober 2002 en komt terecht in Fort Benning, in Georgia. In die tijd hebben de legeroversten het maar over één ding: Irak. "Ik geloofde ze", zegt Phil. "Waren er massavernietigingswapens? Dan moesten we erheen." Eenmaal ter plaatse, in een kamp ten noorden van Bagdad, beginnen de vragen. "Na een jaar waren er nog altijd geen massavernietigingswapens, maar ik bleef denken dat we ze wel zouden vinden. Maar toen kwamen ze met een ander verhaal: wij waren in Irak om 'de Irakezen te bevrijden'. Naar wapens werd niet meer gezocht." (P. Boulet-Gercourt, De Morgen, 8/12/2007)
Wanneer Mc Dowell na zijn diensttijd terug opgeroepen wordt besluit hij dat de maat vol is. Hij vlucht naar Canada en wacht daar nu betere tijden af.
Het is behoorlijk cynisch dat Mc Dowells situatie deels het gevolg is van de leugens van een labiele persoonlijkheid als Ahmed Hassan Mohammed, beter bekend als "Curveball". Deze Iraakse opportunist arriveerde in 1999 als vluchteling in Duitsland. In die periode waren de Duitse autoriteiten onverbiddelijk bij het toekennen van verblijfsvergunningen. Ahmed wist dus dat hij enkel toegelaten zou worden indien hij gegronde redenen voor zijn vlucht had. Daarom besloot hij hoog spel te spelen: vanaf de eerste gesprekken trok hij alle registers open en vertelde hij honderduit over zaken die staatsgeheim zouden moeten zijn. Voor zijn ondervragers was dit uiteraard een complete verrassing. Normaal waren zij al lang tevreden met antwoorden op simpele vragen over het land. Ahmed vertelde daarentegen over zijn verleden bij de Militaire Industriële Commissie en het Centrum voor Chemische Technologie en Ontwikkeling, twee notoire Iraakse instellingen. Hij blies zijn ondervragers werkelijk omver met allerlei details. Zijn spectaculaire onthullingen over de productie van chemische en biologische wapens zorgden ervoor dat de Duitsers er het Amerikaanse DIA (= Defense Intelligence Agency) bijhaalden. Deze waren natuurlijk zeer nieuwsgierig naar de informatie die de man hen kon verschaffen en wilden hem verder verhoren. Van dan af kreeg Ahmed de codenaam "Curveball". Achteraf gezien was dit behoorlijk ironisch, "to throw someone a curve ball" betekent immers zoveel als "iemand op het verkeerde been zetten".
Omdat Curveball Amerikanen haatte, kreeg de DIA nooit de kans om met hem te praten. Daarom verliepen de correspondentie en ondervragingen steeds (!) via de Duitse autoriteiten. In de periode 2000-2001 toonde Curveball zich van zijn meest ijverige kant: zijn verklaringen vormden stof voor maar liefst 100 rapporten. De Amerikanen twijfelden echter aan zijn geloofwaardigheid want niets wees op dat moment op de productie van massavernietigingswapens in Irak.
Na 9/11 slaat de sfeer echter volledig om en opeens verdwijnt de scepsis rond de verklaringen. Wanneer de oorlogsbereidheid in het najaar van 2002 verder toeneemt, is het hek helemaal van de dam. Opeens wordt Curveball een waar godsgeschenk. Na jarenlang tevergeefs zoeken naar massavernietigingswapens bood een "rechtstreeks betrokkene" de bewijzen nu op een gouden schaaltje aan. Curveball verwerft zelfs enige faam wanneer Bush in zijn State of the Union (januari 2003) en Colin Powell in de Veiligheidsraad (februari 2003) naar hem verwijzen. U herinnert zich misschien nog de beelden van Powell die op wazige foto's allerlei mobiele laboratoria meende waar te nemen. Toch was de VN niet onder de indruk van het Amerikaanse bewijsmateriaal. Het resultaat is genoegzaam bekend: de VN weigerde mee te stappen in een oorlog, waarna de VS en hun coalitie op eigen houtje ten oorlog trokken.
Het verhaal van Curveball deed echter menig wenkbrauwen fronsen. Al in 2004 besloot de onderzoeksjournalist Drogin om achter de informant aan te gaan. Ook de Iraq Survey Group, een onderzoeksgroep die de wapens in Irak moest opsporen kwam in 2005 tot de vaststelling dat Curveballs beweringen pure nonsens waren. Wat Curveball als mobiele laboratoria bestempelde bleken toebehoren voor de lancering van weerballonnen te zijn en de collega's waarover hij sprak ontkenden dat ze contact met hem hadden gehad. Stilaan werd duidelijk dat Curveball niet meer dan een charlatan was: de laatste van de klas, een ex-bajesklant en een ex-taxichauffeur. Deze bedrieger had de Amerikanen dus groen licht gegeven voor een interventie.
Of moeten we het anders zeggen: hebben de V.S. niet gewoon bij hem groen licht gezocht? Ze hebben namelijk nooit rechtstreeks contact met Curveball gehad en ook de rapporten waarop ze zich baseerden waren van bedenkelijke kwaliteit. Ze waren opgesteld in een mengelmoes van Arabisch, Engels en Duits en werden achteraf door de Duitsers naar het Engels vertaald. Bovendien waren de schetsen van Curveball bijzonder rudimentair. Niettemin verwerkte de DIA ze in gedetailleerde beelden waarna ze er satellietfoto's van namen. Dit resulteerde in beelden waar je om het even wat kon uit opmaken. Daarnaast hadden de Duitsers meermaals benadrukt dat de verhalen afkomstig waren van een psychologisch labiel iemand die met een behoorlijk drankprobleem af te rekenen had. De leugens kwamen dan misschien uit de koker van Curveball, de manier waarop de Amerikaanse inlichtingendiensten er mee omsprongen was niet bepaald koosjer.
We zijn nu enkele jaren verder en uit alles wat we horen kunnen we opmaken dat Irak ruim vier jaar na de invasie nog steeds een totale chaos is. Ook de V.S. is niet zonder kleerscheuren uit het conflict gekomen. Curveball daarentegen zit veilig en wel in Duitsland. Daar leidt hij een gemoedelijk leven binnen een beschermingsprogramma dat hem en zijn familie in hun levensonderhoud voorziet.
26/12/2007
"Onderzoeksjournalist Bob Drogin vertelt het verhaal van Curveball, de Irakees die Washington op het verkeerde been zette:Straffer nog dan de 'aluminium buizen' en het 'uranium uit Niger' was het verhaal van de mobiele laboratoria in Irak waar biologische wapens werden geproduceerd. Voor de regering-Bush was dat in 2003 voldoende bewijs om Irak binnen te vallen. Maar de informatie bleek afkomstig van een fantast en dronkelap. 'De grootste mislukking van de Amerikaanse inlichtingendiensten', zegt onderzoeksjournalist Bob Drogin, die een boek schreef over de Irakees met de codenaam Curveball." (A. Erkul, De Morgen, 22/10/2007)
Dit is het eerste deel van mijn "drieluik" over leugens en manipulatie. Michael Parenti sluit zijn lezing met een rake oneliner af. Na een ?scheldtirade? aan het adres van de - volgens hem - imperialistische Amerikaanse regering, stelt hij zijn publiek gerust met de woorden ?reality is radical?. Volgens hem spreekt dit in het voordeel van de critici. Wie, zoals de Amerikaanse overheid, leugens produceert zal die steeds moeten verdoezelen. Door de omvang van de leugens is het echter zo goed als onmogelijk om ze verborgen te houden. Hoezeer je het discours ook beheerst, wanneer het niet strookt met de realiteit wordt de massa sowieso kritisch. Critici krijgen daardoor het wapen van de realiteit aan hun zijde. Dit wordt treffend geïllustreerd in een fragment uit een artikel over Amerikaanse deserteurs in Canada:
"Philip (Mc Dowell) is universitair geschoold, sergeant van het 1ste cavalerie, een kei in communicatie. Hij is een modelrekruut, die na 11 september gezworen heeft zijn land te dienen. Hij neemt dienst in het leger na zijn studie in oktober 2002 en komt terecht in Fort Benning, in Georgia. In die tijd hebben de legeroversten het maar over één ding: Irak. "Ik geloofde ze", zegt Phil. "Waren er massavernietigingswapens? Dan moesten we erheen." Eenmaal ter plaatse, in een kamp ten noorden van Bagdad, beginnen de vragen. "Na een jaar waren er nog altijd geen massavernietigingswapens, maar ik bleef denken dat we ze wel zouden vinden. Maar toen kwamen ze met een ander verhaal: wij waren in Irak om 'de Irakezen te bevrijden'. Naar wapens werd niet meer gezocht." (P. Boulet-Gercourt, De Morgen, 8/12/2007)
Wanneer Mc Dowell na zijn diensttijd terug opgeroepen wordt besluit hij dat de maat vol is. Hij vlucht naar Canada en wacht daar nu betere tijden af.
Het is behoorlijk cynisch dat Mc Dowells situatie deels het gevolg is van de leugens van een labiele persoonlijkheid als Ahmed Hassan Mohammed, beter bekend als "Curveball". Deze Iraakse opportunist arriveerde in 1999 als vluchteling in Duitsland. In die periode waren de Duitse autoriteiten onverbiddelijk bij het toekennen van verblijfsvergunningen. Ahmed wist dus dat hij enkel toegelaten zou worden indien hij gegronde redenen voor zijn vlucht had. Daarom besloot hij hoog spel te spelen: vanaf de eerste gesprekken trok hij alle registers open en vertelde hij honderduit over zaken die staatsgeheim zouden moeten zijn. Voor zijn ondervragers was dit uiteraard een complete verrassing. Normaal waren zij al lang tevreden met antwoorden op simpele vragen over het land. Ahmed vertelde daarentegen over zijn verleden bij de Militaire Industriële Commissie en het Centrum voor Chemische Technologie en Ontwikkeling, twee notoire Iraakse instellingen. Hij blies zijn ondervragers werkelijk omver met allerlei details. Zijn spectaculaire onthullingen over de productie van chemische en biologische wapens zorgden ervoor dat de Duitsers er het Amerikaanse DIA (= Defense Intelligence Agency) bijhaalden. Deze waren natuurlijk zeer nieuwsgierig naar de informatie die de man hen kon verschaffen en wilden hem verder verhoren. Van dan af kreeg Ahmed de codenaam "Curveball". Achteraf gezien was dit behoorlijk ironisch, "to throw someone a curve ball" betekent immers zoveel als "iemand op het verkeerde been zetten".
Omdat Curveball Amerikanen haatte, kreeg de DIA nooit de kans om met hem te praten. Daarom verliepen de correspondentie en ondervragingen steeds (!) via de Duitse autoriteiten. In de periode 2000-2001 toonde Curveball zich van zijn meest ijverige kant: zijn verklaringen vormden stof voor maar liefst 100 rapporten. De Amerikanen twijfelden echter aan zijn geloofwaardigheid want niets wees op dat moment op de productie van massavernietigingswapens in Irak.
Na 9/11 slaat de sfeer echter volledig om en opeens verdwijnt de scepsis rond de verklaringen. Wanneer de oorlogsbereidheid in het najaar van 2002 verder toeneemt, is het hek helemaal van de dam. Opeens wordt Curveball een waar godsgeschenk. Na jarenlang tevergeefs zoeken naar massavernietigingswapens bood een "rechtstreeks betrokkene" de bewijzen nu op een gouden schaaltje aan. Curveball verwerft zelfs enige faam wanneer Bush in zijn State of the Union (januari 2003) en Colin Powell in de Veiligheidsraad (februari 2003) naar hem verwijzen. U herinnert zich misschien nog de beelden van Powell die op wazige foto's allerlei mobiele laboratoria meende waar te nemen. Toch was de VN niet onder de indruk van het Amerikaanse bewijsmateriaal. Het resultaat is genoegzaam bekend: de VN weigerde mee te stappen in een oorlog, waarna de VS en hun coalitie op eigen houtje ten oorlog trokken.
Het verhaal van Curveball deed echter menig wenkbrauwen fronsen. Al in 2004 besloot de onderzoeksjournalist Drogin om achter de informant aan te gaan. Ook de Iraq Survey Group, een onderzoeksgroep die de wapens in Irak moest opsporen kwam in 2005 tot de vaststelling dat Curveballs beweringen pure nonsens waren. Wat Curveball als mobiele laboratoria bestempelde bleken toebehoren voor de lancering van weerballonnen te zijn en de collega's waarover hij sprak ontkenden dat ze contact met hem hadden gehad. Stilaan werd duidelijk dat Curveball niet meer dan een charlatan was: de laatste van de klas, een ex-bajesklant en een ex-taxichauffeur. Deze bedrieger had de Amerikanen dus groen licht gegeven voor een interventie.
Of moeten we het anders zeggen: hebben de V.S. niet gewoon bij hem groen licht gezocht? Ze hebben namelijk nooit rechtstreeks contact met Curveball gehad en ook de rapporten waarop ze zich baseerden waren van bedenkelijke kwaliteit. Ze waren opgesteld in een mengelmoes van Arabisch, Engels en Duits en werden achteraf door de Duitsers naar het Engels vertaald. Bovendien waren de schetsen van Curveball bijzonder rudimentair. Niettemin verwerkte de DIA ze in gedetailleerde beelden waarna ze er satellietfoto's van namen. Dit resulteerde in beelden waar je om het even wat kon uit opmaken. Daarnaast hadden de Duitsers meermaals benadrukt dat de verhalen afkomstig waren van een psychologisch labiel iemand die met een behoorlijk drankprobleem af te rekenen had. De leugens kwamen dan misschien uit de koker van Curveball, de manier waarop de Amerikaanse inlichtingendiensten er mee omsprongen was niet bepaald koosjer.
We zijn nu enkele jaren verder en uit alles wat we horen kunnen we opmaken dat Irak ruim vier jaar na de invasie nog steeds een totale chaos is. Ook de V.S. is niet zonder kleerscheuren uit het conflict gekomen. Curveball daarentegen zit veilig en wel in Duitsland. Daar leidt hij een gemoedelijk leven binnen een beschermingsprogramma dat hem en zijn familie in hun levensonderhoud voorziet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten